کدام سیاره بیشترین قمر را دارد

کدام سیاره بیشترین قمر را دارد را از سایت پست روزانه دریافت کنید.

قمر

قَمَر در اخترشناسی به جسمی آسمانی گفته می‌شود که دور یک جسم آسمانی بزرگ‌تر (سیاره) بگردد. با اینکه واژگان «قمر» و «اَقْمار» (حالت جمع) وام‌واژه‌هایی از زبان عربی هستند، لازم است برای جلوگیری از ابهام، از «قمر» به جای «ماه» استفاده شود، زیرا «ماه» اختصاصاً برای اطلاق به قمرِ مختص به زمین استفاده می‌شود؛ همچنین واژهٔ «ماه» معنای دیگری هم در بخش‌بندی سال دارد. در بسیاری از زبان‌های اروپایی، از عبارتی مترادف با «ماهوارهٔ طبیعی» برای اشاره به قمر استفاده می‌شود.

قمرها را می‌توان به دو دستهٔ طبیعی و مصنوعی تقسیم‌بندی کرد:

۱.قمرهای طبیعی که به‌طور طبیعی ساخته شده‌اند.

۲. قمرهای مصنوعی که بشر برای تحقیق، رصد و ارتباطات، آن‌ها را تولید و به مدار یک سیاره یا یک قمر طبیعی پرتاب می‌کند.

بیشتر سیاره‌های منظومهٔ خورشیدی، یک یا چند قمر دارند. بیشترین تعداد قمرها در منظومهٔ خورشیدی متعلق به سیاره‌های گازی است. مریخ دو قمر به نام‌های فوبوس و دیموس دارد. گانمید از اقمار مشتری و بزرگ‌ترین قمر منظومهٔ خورشیدی است. مهم‌ترین قمرهای منظومهٔ خورشیدی عبارتند از ماه (قمر زمین)، قمرهای گالیله‌ای (قمرهای مشتری)، تیتان (قمر زحل)، و تریتون (قمر نپتون).

تعریف قمر[ویرایش]

برای آنچه که می‌تواند «قمر» در نظر گرفته شود، حد پایینی در نظر گرفته نشده‌است. معمولاً هر جسم آسمانی طبیعی با مدار مشخصی در اطراف یک سیارهٔ منظومه خورشیدی، برخی تنها با پهنای یک کیلومتر، یک قمر در نظر گرفته شده‌است، گرچه به یک دهم اندازهٔ آن هم در حلقه‌های زحل، که مستقیماً مشاهده نشده‌اند، در رسانه‌های نجومی ماهک خوانده شده‌اند. ماهواره‌های طبیعی سیارک‌های کوچک، مانند داکتیل را نیز به همین نام نامیده‌اند.^[۱] حد بالایی نیز مبهم است. دو جسم در مدار گاهی اوقات به عنوان یک سیارهٔ دوتایی و نه ماهواره توصیف شده‌اند.

قمر زمین[ویرایش]

ماه تنها قمر طبیعی سیارهٔ زمین با فاصلهٔ متوسط ۳۸۴٬۴۰۲ کیلومتر^[۲] از آن است که با بازتاب نور خورشید برخی از شب‌های زمین را کمی روشن می‌کند. قطر ماه حدود ۳٬۵۰۰ کیلومتر (در بزرگی پنجمین در منظومهٔ خورشیدی)، و دارای بزرگ‌ترین نسبت بزرگی با سیارهٔ خود در این منظومه است. ماه جو ندارد و سطح آن از برخورد سنگ‌ها آبله‌گون است. ماه تنها کرهٔ خارج از زمین است که انسان‌ها تاکنون بر روی آن گام نهاده‌اند؛ در سال ۱۹۶۹ سازمان ناسا دو تن از فضا نوردان خود را به نام‌های نیل آرمسترانگ و باز آلدرین به ماه فرستاد. این دو نخستین کسانی بودند که بر روی کرهٔ ماه قدم نهادند.

قمرهای مریخ[ویرایش]

سیارهٔ بهرام یا مریخ دو قمر طبیعی بسیار کوچک دارد که نام آن‌ها فوبوس و دیموس است که استدلال می‌شود که سیارک‌های اسیر شده هستند. آساف هال هر دو قمر را در سال ۱۸۷۷ میلادی کشف کرده بود.

قمرهای مشتری[ویرایش]

سیارهٔ مشتری ۷۹ قمر شناخته‌شده دارد که ۴ قمر آن: قمرهای گالیله‌ای آیو، گانیمید، اروپا و کالیستو، معروفیت بیشتری دارند.

قمر آیو[ویرایش]

آیو نام یکی از قمرهای مشتری و یکی از قمرهای گالیله‌ای است. آیو نزدیک‌ترین قمر از اقمار گالیله‌ای مشتری به آن است، این قمر از نظر اندازه کمی بزرگ‌تر از ماه است و با ۴۰۰ آتشفشان فعال، فعال‌ترین جرم از نظر زمین‌شناختی در منظومهٔ خورشیدی است. پژوهشگران دریافته‌اند که سطح این قمر به شدت بوی نامطبوعی مانند تخم‌مرغ گندیده می‌دهد که ناشی از انتشار سولفور آهن و ترکیبات گوگردی از آتشفشان‌های سطح این قمر است.

گانیمید[ویرایش]

گانیمید یا گانیمد یکی از قمرهای مشتری و بزرگ‌ترین قمر منظومهٔ خورشیدی با قطری برابر ۵٬۲۷۰ کیلومتر است. از لحاظ قطر بزرگ‌تر از سیارهٔ عطارد و کم‌تر از نصف آن حجم دارد و حجمی سه برابر ماه دارد. این قمر، تنها قمر منظومهٔ خورشیدی است که یک میدان مغناطیسی قدرتمند دارد که احتمالاً نشان‌دهندهٔ وجود یک هستهٔ رسانا از فلز مایع است.

اروپا[ویرایش]

اروپا نام یکی از هفتاد و نه قمر سیارهٔ مشتری است. گالیله این قمر را در سال ۱۶۱۰ میلادی کشف کرد.

کالیستو[ویرایش]

کالیستو یک قمر طبیعی سیارهٔ مشتری است و گالیله آن را در سال ۱۶۱۰ کشف کرد و سومین قمر بزرگ در منظومهٔ خورشیدی است و دومین قمر بزرگ بعد از گانیمد است.

قمرهای زحل[ویرایش]

ستاره‌شناسان معتقدند حلقه‌های زحل جزو قمرهای آن محسوب می‌شوند، چون بر دور این سیاره در حال گردشند. افزون بر حلقه‌ها، زحل دارای ۸۲ قمر است که ۲۵ قمر به قطر تقریبی ۱۰ کیلومتر و چندین قمر کوچک‌تر نیز هست. بزرگ‌ترین قمر این سیاره تیتان نام دارد. قطر این قمر ۵٬۱۵۰ کیلومتر است. تیتان یکی از معدود اقمار موجود در منظومهٔ خورشیدی است که دارای جو است. اتمسفر این قمر حاوی حجم زیادی نیتروژن است. بیشتر قمرهای زحل دارای چاله‌های بزرگی هستند. برای مثال قمر میماس (Mimas) چاله‌ای دارد که یک سوم قطر این قمر را پوشانده‌است. قمر دیگر، لاپتوس (Iapetus)، دارای یک نیمهٔ روشن و یک نیمهٔ تاریک است. نیمهٔ روشن این قمر ۱۰ برابر بیش از نیمهٔ تاریک آن نور را باز می‌تاباند. قمر هایپریون (Hyperion) بیشتر شبیه به یک استوانهٔ چاق است تا یک کره.^[۳]

قمرهای اورانوس[ویرایش]

اورانوس بیست و هفت ماه شناخته شده دارد و دو ماه نخست اورانوس که تیتانیا و ابرونت نام دارند را ویلیام هرشل در سال ۱۷۸۱ میلادی کشف کرد. ویلیام راسل دیگر ماه‌های اورانوس یعنی آریل و اومبریل را در ۱۸۵۱ میلادی کشف کرد و در سال ۱۹۴۸ جرارد کوپر میراندا را کشف کرد. ویجر۲ و تلسکوپ‌های بسیار قوی زمینی بقیهٔ ماه‌ها را هم کشف کردند.

قمرهای نپتون[ویرایش]

نپتون ۱۴ قمر شناخته شده دارد. تریتون (Triton) بزرگ‌ترین قمر این سیاره ۲٬۷۰۵ کیلومتر قطر دارد و در فاصلهٔ ۳۵۴٬۷۶۰ کیلومتری سیاره قرار گرفته‌است. این جرم تنها قمر در منظومهٔ خورشیدی است که برخلاف جهت حرکت سیارهٔ مادرش در چرخش است. تریتون مداری دایره‌شکلی دارد و در مدت ۶ روز زمینی یک بار دور نپتون می‌چرخد. احتمالاً تریتون زمانی دنباله‌دار بزرگی به دور خورشید بوده و در مقطعی این دنباله‌دار گرفتار گرانش نپتون شده‌است.^[۴]

آیا یک قمر می‌تواند برای خود قمری داشته باشد؟[ویرایش]

چنین چیزی در منظومهٔ خورشیدی وجود ندارد، اما امکان اینکه یک قمر به دور قمر دیگری گردش کند، وجود دارد. با این حال، نیروهای گرانشی نوسانی که از جانب سیاره و قمر مادر اعمال می‌شود، در درازمدت باعث ناپایداری مدار خواهد شد. در مقیاس‌های به اندازهٔ کافی بزرگ، قمر یک قمر می‌تواند میلیون‌ها سال دوام آورد. برخی از خرده‌سیارک‌های منظومهٔ خورشیدی قمر دارند. نمونهٔ معروف این خرده‌سیارک‌ها آیدا و قمر آن داکتایل است. همچنین در طول پنجاه سال گذشته، ماه زمین نیز به دفعات صاحب اقمار کوتاه عمری شده‌است که اغلب آن‌ها ترکیبات آهنی داشتند.

جستارهای وابسته[ویرایش]

منابع[ویرایش]

پیوند به بیرون[ویرایش]

منبع مطلب : fa.wikipedia.org

مدیر محترم سایت fa.wikipedia.org لطفا اعلامیه سیاه بالای سایت را مطالعه کنید.

ملکه قمرها کدام سیاره است؟

به گزارش خبرنگار حوزه فناوریگروه علمی پزشکی باشگاه خبرنگاران جوان، بزرگ‌ترین سیاره منظومه شمسی، مشتری همیشه رکورد دار بیشترین تعداد قمر بوده است. ۷۹ عدد قمر که همگی به دور این سیاره غول پیکر گازی در حال چرخش هستند که البته تعدادی از آن‌ها همین چند سال پیش کشف شدند. اما پادشاه ماه‌های منظومه شمسی حالا باید تاج فرمانروایی را به ملکه واگذار کند. با کشفیات جدید، مشخص شده که زحل ۳ ماه بیشتر از مشتری در اختیار دارد.

با اضافه شدن ۲۰ قمر جدید به شمار قمر‌های قبلی زحل، این سیاره با داشتن ۸۲ ماه، مقتدرانه عنوان پر قمر‌ترین سیاره منظومه شمسی را دریافت می‌کند. ۱۷ عدد از این قمر‌های جدید کشف شده در جهت معکوس می‌چرخند و ۳ عدد دیگر هم‌جهت با گردش زحل حرکت می‌کنند.

دو قمر که نزدیک‌ترین فاصله را به زحل دارند، برای چرخش به دور این سیاره به یک سال زمان نیاز دارند. این در حالی است که سیاره‌هایی که در خلاف جهت گردش می‌کنند دور این سیاره را فقط در طی یک سال طی می‌کنند.

بیشتر بخوانید: یافته‌های حیرت انگیز کاوشگر «خورشیدی پارکر» از خورشید

با بررسی مدار این قمر‌های جدید می‌توان به ماهیت و اصالت آن‌ها پی برد. همین طور فهمید که در زمان تشکیل آن‌ها، سیاره زحل چه وضعیتی داشته است. قمر‌های خارجی به حقیقت سه گروه هستند که بر اساس محور انحرافشان دسته بندی می‌شوند.

دانشمندان باور دارند که این قمر‌ها بقایای یک قمر بزرگ‌تر بوده است. در دوران جوانی منظومه شمسی، خورشید توسط قرصی از گاز و غباری که آن را تشکیل می‌دادند، احاطه شده بود. یک باور این است که سیاره زحل هم هنگام تشکیل در یک وضعیت مشابه به سر می‌برده است.

نکته قابل توجه در مورد قمر‌های تازه کشف شده این است که آن‌ها پس از فروپاشی ماه بزرگ‌تر اولیه، همچنان به گردش به دور زحل ادامه داده‌اند. این یعنی هنگام رخ دادن این اتفاق، سیاره شکل گرفته بوده و قرص گاز و غبار اطراف آن تا حد زیادی از بین رفته بودند.

هنوز زمان زیادی از نام گذاری قمر‌های جدید کشف شده مشتری نمی‌گذرد. ظاهراً حالا باید به دنبال ۲۰ نام جدید دیگر باشیم.

انتهای پیام/

منبع مطلب : www.yjc.ir

مدیر محترم سایت www.yjc.ir لطفا اعلامیه سیاه بالای سایت را مطالعه کنید.

جواب کاربران در نظرات پایین سایت

مهدی : نمیدونم, کاش دوستان در نظرات جواب رو بفرستن.