ژن ها دارای اطلاعات و دستورالعمل هایی برای تولید
ژن ها دارای اطلاعات و دستورالعمل هایی برای تولید را از سایت پست روزانه دریافت کنید.
ژن
ژن (به فرانسوی: gène)، دنباله‌ای از نوکلوئوتیدهاست که در برگیرنده اطلاعات لازم جهت تولید مولوکول‌های RNA و یا پروتئین‌های لازم برای سلول هستند. هر ژن در بخشی از DNA سلول وجود دارد.یا با تعریفی دیگر ژن بخشی از مولکول دی ان ای می باشد که روی یک رشته از آن قرار دارد.
درون سلول‌ها، طی فرایند رونویسی ژنها به مولکول‌های RNA تبدیل می‌شوند که یا به شکل مستقیم در سلول استفاده می‌شوند و یا دربرگیرنده اطلاعاتی جهت تولید پروتئین هستند و طی فرایند ترجمه، پروتئین مربوط به آنها ساخته میشود.
ژنها تمامی صفات سلول را کنترل میکنند و عملکرد سلول‌ها به کمک ژنها و پروتئین‌های ساخته شده از روی آنها تعیین میشود. این ژنها از پدر و مادر به ارث می‌رسند و ممکن است به مرور در اثر فرایند تقسیم سلولی و یا در تعامل سلول با محیط بیرونی دچار تغییر شوند.
ژنها میتوانند دچار جهش شوند، که تغییری در توالی دنباله آنهاست. جهش‌ها باعث ایجاد تغییر در پروتئین‌های تولید شده از روی ژنها می‌شوند و میتوانند عملکرد پروتئین را به کلی تغییر دهند و باعث به وجود آمدن صفاتی جدید در سلول بشوند. ژنها در اثر جهش‌های ژنتیکی، براساس انتخاب طبیعی تکامل پیدا میکنند و ژنهای قوی‌تر و بهتر به مرور جایگزین ژنهای قبلی می‌شوند.
واژه ژن نخستین بار در سال ۱۹۰۹، توسط یک گیاه‌شناس و نسل‌شناس دانمارکی به نام ویلهلم یوهانسون مطرح شد.[۱]
ساختار و عملکرد ژن[ویرایش]
ساختار[ویرایش]
ژن بخشی از یک مولکول نوکلئیک اسید ، DNA یا RNA است که یک محصول عملکردی یا فاشینال از روی آن ساخته میشود.
ساختار ژن در برگیرنده تعداد زیادی جز است که رشته تولید کننده پروتئین بخشی از آن است. این بخش‌ها شامل مناطقی هستند که طی فرایند رونویسی ساخته نمی‌شوند و یا ترجمه روی آنها انجام نمی‌شود.
هر ژن دارای بخش دنباله نظارتی است که برای بیان ژن ضروری است. این بخش شامل پروموتر است که به وسیله فاکتورهای رونویسی تشخیص داده میشود و به آنها متصل میشود.
این فاکتورها آنزیم تولید RNA را به کار می‌گیرند و فرایند تولید RNA از روی رشته DNA آغاز میشود. ژن‌هایی که به مقدار زیاد در سلول استفاده می‌شوند و به عبارتی بیان بالایی دارند پروموتر قوی‌ای دارند و ژن‌هایی که به ندرت در سلول به کار گرفته می‌شوند پروموتر ضعیفی دارند.[۲]:۷٫۲
بخش افزاینده(Enhancer) نیز موجود است که پروتئین‌های فعال‌کننده به آن می‌چسبد و میزان بیان ژن را افزایش می‌دهد. در طرف مقابل بخش خاموش‌کننده(Silencer) وجود دارد که پروتئین‌های خاصی به آن متصل می‌شوند و از میزان بیان و رونویسی ژن می‌کاهند.[۲]:۷٫۱بدین ترتیب و به وسیله این بخش‌ها، میزان بیان ژنها کنترل میشود. در نهایت آن بخشی از ژن که رونویسی میشود رشته RNA پیام رسان اولیه را تولید میکند. این رشته طی یک فرایند، اینترون ها و بخش‌هایی از ابتدا و انتهایش حذف میشود و با ادغام بخش های باقی‌مانده (اگزون‌ها)، رشته بالغ به دست می‌آید. به این رشته ثانویه، رشته RNA پیام رسان بالغ می‌گویند.[۳]
از روی این رشته ثانویه پروتئین‌ها ساخته می‌شوند.
عملکرد[ویرایش]
تعیین دقیق این موضوع که یک ژن چه عملیاتی را در سلول انجام می‌دهد، بسیار دشوار است. بخش‌های نظارتی یک ژن مثل افزاینده الزاماً در نزدیکی یک ژن نیستند. بعلاوه در خود ژن نیز ممکن است بخش‌های اینترون خیلی بزرگ باشند که عملاً یافتن بخش ترجمه شونده ژن را دشوار میکنند.[۴]
مطالعات اولیه این تئوری را در اذهان ایجاد کرد که هر ژن تولیدکننده یک پروتئین است و بر این اساس میتوان عملکرد ژنها را ارزیابی کرد. هر چند این مفهوم با کشف اینکه یک ژن می‌تواند با قطعه قطعه‌شدن های مختلف اینترون‌ها ، RNA های پیام‌رسان متفاوت تولید کند دچار بهبود و تعریف مجدد شد.[۵][۶]
بیان ژنها[ویرایش]
در تمامی ارگانیسم‌های زنده، دو گام جهت خواندن طلاعات موجود در DNA و تبدیل آن اطلاعات به پروتئین‌های مخصوص وجود دارد. گام اول رونویسی DNA به رشته RNA پیام‌رسان است [۲]:۶٫۱ و گام دوم ترجمه رشته به پروتئین.[۲]:۶٫۲ ژن‌هایی که پروتئین نمی‌سازند و خود RNA درون سلول استفاده میشود همچنان گام اول را طی میکنند اما گام دوم برای آنها اجرا نمی‌شود.[۷]
فرایند تولید یک مولکول کاربردی زیستی از روی یک ژن، بیان ژن نام دارد و محصول به دست آمده که یک پروتئین و یا RNA است،محصول ژن نامیده میشود.
کد ژنتیکی[ویرایش]
دنباله نوکلئوتیدی یک ژن، دنباله آمینواسیدی مربوط به آن را معین میکند. هر بخش سه عضوی از نوکلئوتیدها یک رمز ژنتیکی نامیده میشود که بیان‌گر دقیقاً یک آمینواسید است.[۲]:۶ به علاوه درون اطلاعات ژنها یک رمز شروع . یک رمز پایان داریم که شروع و پایان فرایند ترجمه را معلوم میکنند. چون رشته RNA، یک رشته حرفی است، پس مجموعاً رمز مختف وجود دارد. اما تنها ۲۰ مورد آمینواسید شناخته شده است، این به این معناست که برخی از رمزها، به آمینواسیدهای یکسانی اشاره میکنند.[۸]
رونویسی[ویرایش]
این فرایند یک رشته RNA پیام‌رسان تولید میکند که نوکلئوتیدهایش از حروف A, U, G, C تشکیل شده است و مکمل وارون رشته DNA ای است که رونویسی از آن انجام شده است.[۲]:۶٫۱ این رشته یک لایه میانی میان ژن موجود در DNA و پروتئین مرتبط با آن است. فرایند رونویسی به کمک آنزیمی به نام RNA پلیمراز انجام میگیرد. برای شروع فرایند رونویسی، فاکتورهای رونویسی ابتدا منطقه پروموتر را شناسایی میکنند و به آنها می‌چسبند و نهایتاً با کمک بخش‌های افزاینده و سایز آنزیم‌های فعال‌کننده، آنزیم RNA پلیمراز به کار گرفته میشود و فرایند رونویسی شروع میشود.[۲]:۷
در سلول های پروکاریوت که فاقد هسته هستند، این عملیات درون سیتوپلاسم صورت میگیرد. در سلول‌های یوکاریوت چون ماده وراثتی در هسته قرار دارد، رونویسی نیز درون هسته صورت میگیرد و ابتدا رشته اولیه را تولید میکند. سپس ترکیبی از اینترون‌ها از این رشته کنده شده و بخش‌هایی از ابتدا و انتهای آن نیز بریده میشود و رشته RNA پیام‌رسان نهایی تولید میشود. این رشته از هسته سلول خارج میشود. این فرایند حذف اینترون‌ها وابسته به وضعیت و نیاز سلول می‌تواند به شکل‌های مختلفی انجام شود لذا یک ژن در واقع می‌تواند تعداد زیادی RNA پیام‌رسان بالغ متفاوت تولید کند. این موضوع در سلول‌های یوکاریوت و برخی جاندارن پروکاریوت دیده میشود.[۲]:۷٫۵[۹]
ترجمه[ویرایش]
این فرایند از روی رشته RNA پیام‌رسان بالغ، پروتئین تولید میکند. فرایند ترجمه به کمک پروتئینی بزرگ و پیچیده به نام ریبوزوم انجام میشود. طی این فرایند رشته RNA وارد ریبوزوم میشود و ریبوزوم رمزهای رشته را سه حرف به سه حرف می‌خواند و با اضافه کردن آمینواسید مربوطه یک دنباله از آمینواسیدها می‌سازد که پروتئین را تشکیل می‌دهد. این آمینواسیدها به وسیله پیوند پپتیدی به یکدیگر متصل می‌شوند. مرحله افزودن آمینواسیدها به کمک رشته‌های RNA حامل صورت میگیرد. این RNAها، از یک طرف به آمینواسید متصلند و از طرف دیگر دربرگیرنده مکمل رشته رمز هستند که در ریبوزوم با رشته رمز پیوند می‌خورند و جذب ریبوزوم می‌شوند و آمینواسید متصل به آنها توسط ریبوزوم جدا شده و به دنباله آمینواسیدی تولید شده می‌چسبد.[۲]:۳
ساماندهی بیان ژنها[ویرایش]
ژنها باید ساماندهی شوند، به گونه‌ای که تنها هنگامی که سلول به آنها نیاز دارد بیان شوند. یک سلول میزان بیان یک ژن را بر اساس شرایط محیطی (مانند دما، مواد اولیه موجود و ...) و شرایط داخلی (مانند متابولیسم، چرخه سلولی و ...) و از همه مهم‌تر کاربردش در یک ارگانیسم پیچیده تعیین میکند. به عنوان مثال تمامی سلول‌های بدن ما DNA و به تبع آن ژنهای یکسانی دارند، اما تفاوت در میزان بیان ژنها به جهت عملکرد متفاوت باعث میشود که سلول‌های چشم ما سلول‌هایی حساس به نور باشند و در طرف مقابل سلول‌های روی پوست، سلول‌هایی مقاوم و با عملکرد متفاوت باشند.[۲]:۷
ساماندهی در مراحل مختلف تولید پروتئین می‌تواند انجام گیرد. در گام شروع رونویسی و به کمک فاکتورهای فعال‌کننده و خاموش‌کننده، در گام تولید RNA بالغ به کمک روشهای مختلف حذف برخی اینترون‌ها و در گام پس از ترجمه و تغییر در ساختار پروتئین.[۱۰]
تکامل مولکولی[ویرایش]
فرآیند تقسیم سلولی که با کپی شدن DNA همراه است به جهت وجود ساز و کارهایی جهت بررسی درستی فرایند، عملیاتی بسیار دقیق است،[۲]:۷٫۶ طوری که در سلول‌های یوکاریوت به ازای یک بار کپی‌کردن DNA، احتمال خطا در هر نوکلئوتید در حدود است.[۱۱] این خطا می‌تواند تغییر در یک نقطه از DNA و یا اضافه شدن و کم شدن نوکلئوتید در DNA باشد. هر یک از این جهش‌ها می‌تواند باعث تغییرات در ژنها بشوند. به طوری که یک ژن دیگر کارایی قبلی را نداشته باشد و عملکردش دچار تغییر شود. چون دنباله آمینواسیدی که تولید میکند متفاوت میشود و به تبع آن ساختار پروتئین دچار تفاوت میشود.
اکثر تغییرات در DNA، خنثی هستند و اثری در سلول ندارند که به آنها جهش خاموش می‌گویند. این جهش‌ها ممکن است باعث تغییر در رمزهای ژنها بشوند اما تغییری در آمینواسیدی که آن ژن تولید میکند نداشته باشند. یا اگر هم باعث تغییر در آمینواسید بشوند، تغییر قابل توجهی در ساختار پروتئیین نکنند و پروتئین همچنان کارایی قبلی‌ش را داشته باشد.
برخی از جهش‌ها میتوانند باعث تغییرات زیادی شوند. در این‌صورت سلول رفتار متفاوتی نشان می‌دهد که می‌تواند مضر باشد و این سلول به کمک انتخاب طبیعی حذف میشود. بخش بسیار کوچکی از جهش‌ها باعث می‌شوند که ژنهای تغییر یافته مفید باشند و این سلول با یک ژن بهتر همچنان حفظ شود و تولید مثل کند و ژن جدید جایگزین ژن قبلی بشود. به این شکل ژنها دچار تکامل می‌شوند.[۲]:۷٫۶
ژنوم[ویرایش]
تمامی ماده وراثتی در یک سلول به عنوان ژنوم شناخته میشود که دربرگیرنده ژنها و دیگر بخش‌های DNA است که کاربردی در ساختار پروتئین‌ها ندارند. [۱۲]
تعداد ژنها[ویرایش]
سایز ژنوم و تعداد ژن‌هایی که در خود ذخیره کرده است در میان جانداران مختلف بسیار متفاوت است. ساده‌ترین و کوچک‌ترین ژنوم‌ها مربوط به ویروس‌هاست که ماده وراثتی‌شان به فرم یک RNA است.[۱۳] در طرف مقابل گیاهان وجود دارند که گاهی تعداد بسیار کثیری ژن در آنها وجود دارد.[۱۴] تعداد پروتئین‌هایی که از روی ژنها تولید می‌شوند در حدود ۵ میلیون ساختار مختلف تخمین زده میشود.[۱۵]
در مورد انسان با گذشت زمان و بیان تعریفی دقیق‌تر و جامع‌تر از ژنها، تعداد ژنهای شناخته شده در بدن انسان به تدریج کاهش پیدا کرد و اکنون وجود حدود ۲۰۰۰۰ ژن در DNA انسان تخمین زده میشود.[۱۶] در انسان تنها حدود ۱ الی ۲ درصد کل ژنوم را ژنها تشکیل می‌دهند.[۱۷] تمامی سلول‌های بدن یک جاندار ژنومی کاملاً تشابه دارند اما سلول‌های متفاوت از ژنهای مختلفی استفاده میکنند.
جستارهای وابسته[ویرایش]
منابع[ویرایش]
منبع مطلب : fa.wikipedia.org
مدیر محترم سایت fa.wikipedia.org لطفا اعلامیه بالای سایت را مطالعه کنید.
ژن و دانش ژنتیک مولکولی - کلینیک ایمونوتراپی
ژن و دانش ژنتیک مولکولی
ژن و دانش ژنتیک مولکولی
ژن (Gene)یک توالی نوکلِوتیدی خاص در DNA و یا RNA است که معمولا بر روی یک کروموزوم قرار میگیرد. یاخته‌های یک گیاه یا یک جانور دارای تعداد معینی کروموزوم است که ویژه آن گونه گیاهی یا جانوری میباشد و تعداد این کروموزومها در همه یاخته‌های آن فرد پایدار و یکسان است. بنابراین همه یاخته‌های یک فرد دارای مجموعه‌های ژنی یکسانی می‌باشند، مثلا در مگس سرکه در حدود 10 هزار ژن شناخته شده است. در واقع ژن یک واحد عملکردی وراثت است که کنترل انتقال و بیان یک یا چند ویژگی را با تعیین ساختار پلی پپتید و یا یک پروتین خاص و یا کنترل فعالیت یک ماده ژنتیکی بر عهده دارد. ژنها واحد وراثت هستند. آرایش ژنتیکی یک موجود زنده (ترکیب ژنهای آن)، تعیین کننده مشخصات آن، مانند رنگ چشم‌های یک جانور یا بوی گل یک گیاه است.
ژن ماده پیچیده‌ای است که در هنگام تقسیم می‌تواند همانند خود را بوجود آورد. واحدهایی از این ماده وراثتی از پدر و مادر به فرزندان انتقال می‌یابند. این واحدها دارای ویژگیهای بسیار پایدار بوده و بطور مشخص موجودی را که صاحب آن است، تحت تاثیر قرار می‌دهند. ژنها بر روی کروموزومها در جایگاههای ویژه، مرتب شده‌اند. هر سلول بدن انسان شامل 25000 تا 35000 ژن است. ژن ها حامل اطلاعاتی هستند که تعیین کننده ی ویژگی های شما هستند. ویژگی ها شامل مواردی می شود که شما از والدین خود به ارث می برید.
DNA هر موجود از تعدادی ژنهای مختلف تشکیل شده است. در هنگام رشد، هر ژن دقیقا ژن همانند خود را پدید می‌آورد. هنگامی که یک ژن جهش مییابد، ژن جهش یافته در تقسیمات بعدی سلول، ژنهای جهش یافته همانند خود را بوجود می‌آورد و اگر این ژن یک ژن ساختمانی باشد، جهش منجر به تولید پروتئین جهش یافته میگردد.
جایگاه ثابت هر ژن در کروموزوم که ویژه آن ژن است، لوکوس (Locus) نامیده میشود. هر ژن نقش خاصی را در بدن ایفا می کند. ژن ها حامل دستورالعمل هایی برای تولید پروتئین در سلول هستند. پروتئین ها بلوک های سازنده ی بدن شما به حساب می آیند. استخوان ها، دندان ها، مو،ل اله ی گوش، ماهیچه ها و خون همه به وسیله ی پروتئین ساخته می شوند. پروتئین ها کمک می کنند تا بدن ما رشد کند،کار کند و سالم بماند.
ژنتیک یک شاخه ی زیست شناسی است که ساختار، محل، آنورمالی ها و اثرات ژن ها را بررسی می کند. ژنتیک پزشکی عمدتا با بیان ژن های غیر طبیعی و یا ترکیب ژن در تولید بیماری مرتبط است. داشتن اطلاعات این چنینی امکان مشاوره ژنتیک مفید را فراهم میکند. در واقع ژنتیک بخشی از دانش زیست‌شناسی است که به وراثت و تفاوتهای جانداران می‌پردازد. بوسیله قوانین و مفاهیم موجود در این علم می‌توانیم به همانندی یا ناهمانندی دو ارگانیسم نسبت به یکدیگر پی ببریم و بدانیم که چگونه و چرا چنین همانندی یا ناهمانندی در داخل یک جامعه گیاهی و یا جامعه جانوری بوجود آمده است. دانش ژن‌شناسی، دانش جابجایی داده‌های زیستی از یک یاخته به یاخته‌ای دیگر و یا از پدر و مادر به نوزاد و نسلهای آینده میباشد. ژن‌شناسی با چگونگی این جابجایی‌ها که باعث نشانگانها، دگرگونی‌ها و همانندی‌ها در موجودات زنده میباشد، سر و کار دارد. دانش ژن‌شناسی به سرشت فیزیکی و شیمیایی این داده‌ها نیز می‌پردازد.
دانش ژنتیک به دو شاخه مولکولی و پزشکی تقسیم می شود. ژنتیک مولکولی به بررسی ساختار و کارکرد ژن ها در سطح مولکولی می پردازد و ژنتیک پزشکی دانش مطالعه و انتقال صفات از یک نسل به نسل دیگر است. این دانش امکان مطالعه و بررسی عوامل زیستی را هم فراهم می کند. به عنوان مثال دانش ژنتیک ملکولی به تکنیکی به نام "واکنش زنجیره ای پلیمراز" (PCR) دست یافته است که از طریق آن می توان به تشخیص عفونت ها رسید. این تکنیک از تمام خصوصیات فوق در مورد ژن ها تبعیت می کند و با تکثیر عوامل عفونی حضور و یا بررسی تعداد آن ها را در مایعات و بافت های بدن ممکن می سازد.
---------------------------------------------------------
روش مولکولی PCR در تشخیص عوامل عفونی و بیماری ها
روشهایی که جهت شناسایی عوامل عفونی بیماری ها به کار می روند بسیار متنوع هستند هر کدام دارای معایب و مزایایی هستند به عنوان مثال یکی از این روش ها کشت میکروبی است این روش نیاز به زمان طولانی برای رسیدن به پاسخ دارد. کشت نمونه ها حداقل 24 ساعت وگاهی چندین هفته طول می کشد تا مثبت شود . اگر بیمار آنتی بیوتیک مصرف کرده باشد ممکن است کشت منفی شود .حتی اگر نمونه های بالینی با تاخیر به آزمایشگاه فرستاده شود کشت بعضی از عوامل عفونی منفی میشود. و همچنین میکروارگانیسم های بیماریزای مهمی نیز وجود دارند که به سختی قابل کشت بوده یا اصلاً قابل کشت نیستند. کشت بعضی از عوامل عفونی مانند ویروس ها ، کلامیدیا ها ،مایکوپلاسما و ریکتزیاها به روش های معمولی قابل کشت نبوده و احتیاج به محیط های کشت اختصاصی دارند (1،2). پس گزینه ی مناسبی برای انتخاب روش تشخیص نیست.
روش دیگر روش سرولوژیک است که در سرم خون به دنبال آنتی ژن های عوامل عفونی یا آنتی بادی های اختصاصی آنها می گردد. این روش نیز معایبی دارد از جمله اینکه در روش های سرولوژیک واکنش های متقاطع با عوامل مختلف زیاد رخ می دهد، در تشخیص برخی عفونت های مادرزادی مانند CMV حساسیت زیادی ندارد، تست تشخیصی سرولوژیک اساساً برای برخی از ارگانیسم های بیماری زا وجود ندارد و همچنین این روش در افرادی که نقص ایمنی دارند کارایی مناسبی ندارد. پس این روش تشخیصی نیز گزینه ی مناسبی نمی باشد.
روش دیگر روش مولکولی است که مناسب ترین روش برای تشخیص بیماری های عفونی میباشد. اصلی ترین دلیلی که باعث شده روش مولکولی جایگزین روش های فوق شود سرعت بالای آن در پاسخ دهی است. سرعت پاسخدهی بالا یکی از ضروریات تشخیص برخی بیماری های حاد عفونی است که به عنوان مثال میتوان به بیماریهای عفونی مغزی-نخاعی یا سپتی سمی (حضور عفونت در خون) اشاره کرد که تشخیص سریع عامل عفونت کمک موثری در درمان بیماران می نماید. در میان روشهای مولکولی، روش(PCR (Reaction Chain Polymerase و مشتقات آن از جمله Real-Time PCR گستردگی روزافزونی در شناسایی عوامل عفونت زا یافته اند. این روش که بر مبنای شناسایی و تکثیر ژنوم میکروارگانیسم ها عمل می کند، دارای حساسیت بسیار بالایی در تشخیص میباشد بطوریکه قادر است تعداد بسیار اندک عوامل میکروبی را که با روشهای دیگر قابل شناسایی نیستند، تشخیص دهد. یک مزیت بسیار خوب این روش این است که عامل میکروبی برخی از بیماری های عفونی که در مراحل اولیه با روش های دیگر قابل شناسایی نیستند را در همان مراحل آغازی قابل شناسایی می کند. با روش PCR عوامل عفونی مانند باکتری ها، ویروس ها، کلامیدیاها، مایکوپلاسما و ریکتزیاها قابل بررسی هستند (3،4). روش های مولکولی با کمک PCR میتوانند عوامل هپاتیت B (5)، هپاتیت C (6،7)، HIV (8)، HSV (9،10) و سیتومگالوویروس ها و انتروویروس ها را نیز شناسایی کنند. از PCR میتوان (در افراد پیوندی و مبتلا به نقص سیستم ایمنی) برای تشخیص عفونت خطرناک CMV در پلاسما و مایع نخاعی نیز می توان استفاده نمود که حساسیت آن حدود 98-95 درصد و اختصاصی بودن آن 100-98 درصد می باشد در حالی که حساسیت کشت CMV حدود42 درصد میباشد (11). از این تست جهت غربالگری و پیگیری پاسخ به درمان نیز می توان استفاده نمود.
اجازه بدهید به عنوان مثال در باره تشخیص ملکولی هپاتیت های B و C بیشتر صحبت کنیم.
تشخیص مولکولی هپاتیت B: ویروس هپاتیت B یک ویروس DNA داراست. مارکرهای آزمایشگاهی که در تشخیص هپاتیت B حائز اهمیت هستند شامل اجزای مختلف ویروس یا پاسخ آنتی بادی علیه آنهاست. دو تا از مهمترین این عوامل عبارت از НBV DNA و НbsAg می باشند که در سرم بیماران قابل شناسائی هستند. عامل HBV DNA اسید نوکلئیک ویروس می باشد و HbsAg یک ساختار سطحی از ویروس می باشد. به طور معمول تشخیص هپاتیت B با تعیین وجود HBsAg صورت می گیرد و حضور این آنتی ژن در سرم نشانه عفونت می باشد . اما اندازه گیری کمی DNA ویروس می تواند در تصمیم گیری برای درمان موثر باشد به طوری که معمولاً میزانНBV DNA بالاتر از 105 - 104 کپی در میلی لیتر خون به عنوان کاندید درمان در نظر گرفته می شود. این اندازه گیری به روش PCR انجام می شود. کاربرد دیگر PCR انتخاب نوع درمان است بطوری که چندین یافته نشان داده که در صورتیکه میزان DNA ویروس کم باشد، اینترفرون آلفا پاسخ ضدویروسی پایدارتری ایجاد میکند، در حالی که اگر میزان DNA ویروس زیاد باشد، آنالوگهای نوکلئوزیدی انتخاب بهتری برای درمان هستند. به طور کلی در افرادی که به درمان پاسخ می دهند، میزان DNA ویروس به طور قابل ملاحظه ای کاهش مییابد و پاسخ پایدار به درمان به صورت عدم شناسایی НBV DNA به مدت شش ماه پس از درمان توصیف میگردد.
تشخیص مولکولی هپاتیت C: ویروس هپاتیت C (HCV) یک ویروس RNA دار است و به دلیل جهش هایی که در طول تکثیر از خود نشان می دهد، گوناگونی زیادی دارد به طوری که این ویروس به شش ژنوتیپ و هر ژنوتیپ به چندین تحت گونه تقسیم بندی میگردد. با توجه به عوارض شدید بیماری، شناسایی و پیگیری بیماران مبتلا حائز اهمیت فراوان است و امروزه علاوه بر تستهای سرولوژیک که anti-HCV را در سرم یا پلاسما شناسایی میکنند تستهای مولکولی PCR به دو صورت کیفی و کمی انجام شده و شناسایی ژنوم HCV، اندازه گیری میزان ویروس ( Viral Load) و تعیین ژنوتیپ ویروس را به عهده دارند.
---------------------------------------------------------
References:
1- Relman DA. Detection and identification of previously unrecognized microbial pathogens. Emerg Infect Dis 1998;4(3):382-9.
2- Relman DA. The identification of uncultured microbial pathogens. J Infect Dis 1993;168(1):1-8.
3- Tang YW, Procop GW, Persing DH. Molecular diagnostics of infectious diseases. Clin Chem 1997; 43:2021-38.
4- Fredericks DN, Relman DA. Sequence-based identification of microbial pathogens: a reconsideration of Koch’s postulates. Clin Microbiol Rev 1996; 9:18-33.
5- Abe A, Inoue K, Tanaka T, Kato J, Kajiyama N, Kawaguchi R, et al. Quantitation of hepatitis B virus genomic DNA by realtime detection PCR. J Clin Microbiol 1999;37(9):2899-903.
6- Hermida M, Ferreiro MC, Barral S, Laredo R, Castro A, Dizdios P. Detection of HCV RNA in saliva of patients with hepatitis C virus infection by using a highly sensitive test. J Virol Methods 2002;101(1-2):29-35.
7- Detmer J, Lagier R, Flynn J, Zayati C, Kolberg J, Collins M, et al. Accurate quantification of hepatitis C virus(HCV)RNA from all HCV genotypes by using branched-DNA technology. J Clin Microbiol 1996;34(4):901-7.
8- Clarke JR, McClure MO. HIV-1 viral load testing. J Infect 1999; 38:141-6.
9- Tang YW,Mitchell PS, Espy MJ, Smith TF, Persing DH. Molecular diagnosis of herpes simplex virus infections in the central nervous system. J Clin Microbiol 1999;37(7):2127-36.
10- Mitchell PS, Espy MJ, Smith TF, Toal DR, Rys PN, Berbariet EF, et al. Laboratory diagnosis of central nervous system infections with herpes simplex virus by PCR performed with cerebrospinal fluid specimens. J Clin Microbiol 1997;35(11):2873-7.
11- Abe T, Tsuchida K, Tamai M. A comparative study of the polymerase chain reaction and local antibody production in acute retinal necrosis syndrome and cytomegalovirus retinitis. Graefes Arch Clin Exp Ophthalmol 1996;234(7):419-24.
---------------------------------------------------------
توجه:
۱- کلیه آزمایش های مولکولی در کلینیک ایمونوتراپی بیمارستان آیت الله یثربی در مدت ۷۲ ساعت پاسخ دهی می شوند.
۲- پاسخگویی به آزمایشهای اورژانس درصورت درخواست پزشک در مدت ۱ روز امکان پذیر می باشد.
منبع مطلب : www.immunoclinic.ir
مدیر محترم سایت www.immunoclinic.ir لطفا اعلامیه بالای سایت را مطالعه کنید.
جواب کاربران در نظرات پایین سایت
مهدی : نمیدونم, کاش دوستان در نظرات جواب رو بفرستن.
نمیدونم, کاش دوستان در نظرات جواب رو بفرستن.
مشکات .سایت . ژنوم.اوشین .